Κείμενο του Χ.Ο
«Ο μεγαλύτερος φόβος μου ήταν ο ίδιος ο φόβος»
Τώρα αναπόφευκτα βρίσκομαι σε μια σακούλα σκουπιδιών, σκισμένο, με το εσωτερικό μου από τα στρογγυλά μπαλάκια από φελιζόλ, να έχουν πεταχτεί παντού.
Ήμουν ένα όμορφο λούτρινο ζωάκι, ένα χαρούμενο αρκουδάκι. Γι’ αυτό το σκοπό που φτιάχτηκα πιστεύω να τα κατάφερα καλά. Τα βράδια που με είχε στην αγκαλιά της η Ανθούλα εδίωξε πολλούς εφιάλτες όταν χρειαζόταν με το φανταστικό ξύλινο σπαθί μου, και το χαμόγελο μου. Ένιωθα παράλληλα οτι και αυτή έδιωχνε τους δικούς μου φόβους. Με έφερε σαν δώρο ο μπαμπάς της στα γενέθλιά της, θυμάμαι την χαρά και την πρώτη αγκαλιά, τόσο σφιχτή που φοβήθηκα μη σκιστεί κάποια ραφή μου. Ναι είχα και εγώ φόβους, κάποιους απο αυτούς που έχουν τα παιδιά. Το σκοτάδι, την μοναξιά, όταν δεν μπορούσα να κοιμηθώ απο το άγχος, τις αστραπές και τις βροντές, το τέρας που υπάρχει μέσα στη ντουλάπα και κάτω απο το κρεβάτι, το οποίο τελικά κατάλαβα ότι ήταν ένα ψέμα…
Επίσης φοβόμουν πολύ τα κατοικίδια, τους σκύλους και τις γάτες, αλλά και τα φιλαράκια τις Ανθούλας που φέρονταν παράξενα και ειδικά όταν μαζεύονταν πολλά σε πάρτυ και γιορτές, καθώς ήθελαν να παίξουν όλοι μαζί μου. Ο μεγαλύτερος φόβος μου ήταν ο ίδιος ο φόβος. Άλλα αισθήματα δεν ένιωθα αλλά μπορούσα να νιώσω την αγάπη και τον πόνο του άλλου. Όταν ήμουν μόνο μου, το στόμα μου έπαιρνε τρείς μορφές, το χαρούμενο με το οποίο φτιάχτηκα και με την πάροδο του χρόνου το λυπημένο και το οριζόντιο χωρίς έκφραση, αναλόγως τι αισθανόμουν εκείνες τις στιγμές αλλά και τις παλιότερες. Ένιωθα ανησυχία για την οικογένια μου, σε στιγμές μοναξιάς και χαιρόμουν όταν γύριζαν στο σπίτι με το κοριτσάκι να με αγκαλιάζει και πάλι με αγάπη.
Πέρασαν κάποια χρόνια έτσι, με καλές και δύσκολες στιγμές ώσπου μια μέρα καθώς παίζαμε στην αυλή, πετάχτηκε ένας από τους φόβους μου, ένας μεγάλος σκύλος, με έπιασε με τα δόντια του και με ταρακουνούσε πέρα-δωθε, πάνω-κάτω. Το τέλος μου ήταν τραγικό… έγινα χίλια κομμάτια.
Η Ανθούλα έκλαιγε τόσο, με έκανε να συμπάσχω με την μεγάλη της λύπη και όπως έλεγα στην αρχή η τελευταία μου σκέψη πριν πεταχτώ στον κάδο ήταν η Ανθούλα και οτι είχα ακόμα το χαμόγελό μου, που θα έδιωχνε κάθε κακό, και δεν θα είχα τίποτα να φοβηθώ!
