Γράφει ο Ο. Χ., μέλος της ομάδας περιοδικού
Καιρό πριν, επισκέφθηκα στο χωριό τη γιαγιά μου και τους υπόλοιπους συγγενείς. Δυστυχώς οι παρουσίες μου εκεί ανά τα χρόνια ήταν ελάχιστες και τα ‘‘άκουσα’’ για τα καλά, δικαιολογημένα.
Μέσα σε όλα αυτά τα καινούρια που έμαθα για την οικογένεια και την εξέλιξη της έμαθα και πως η γιαγιά μου τελευταία διαγνώστηκε πως πάσχει από Alzheimer.
Η αντάμωση μαζί της μετά από αυτή την πρώτη πληροφορία ήταν συναισθηματικά φορτισμένη. Θυμάμαι ήταν καλοκαίρι και κάθονταν όλοι στην αυλή. Μπήκα στο σπίτι και αμέσως το βλέμμα μου έπεσε στη μητέρα της μητέρας μου, ένας υπέροχος άνθρωπος γύρω στα 87, μια γυναίκα ηρωίδα που τράβηξε πολλά στη ζωή της, καθώς έζησε και ένα πόλεμο. Βοηθούσε με όλους τους τρόπους την οικογένεια μας, έμενα, τα αδέρφια μου συν όλων των άλλων συγγενών.
Καθισμένη σε μια καρέκλα, έμοιαζε ήρεμη, κάπως γελαστή και με απορία. Την απορία για το ποιος είμαι εγώ. Η θεία μου τότε διέκοψε τη σιωπή και ρώτησε ‘‘ποιος είναι αυτός;’’ Δεν μίλησε, συνέχισε να έχει αυτό το ήρεμο ύφος. «Είναι ο Γιώργος της κόρης σου της Μαρίας» είπε η θεία μου. Μετά από αυτό κούνησε το κεφάλι της καταφατικά και δέχτηκε άλλη μια προτροπή να πει το όνομά μου. Με δυσκολία και δυο τρεις προσπάθειες ψέλλισε το όνομα μου. Από απόσταση εγώ ξέροντας ότι δεν με κατάλαβε άρχισα να δακρύζω, και μη θέλοντας να το δείξω έβαζα τα χέρια στο πρόσωπό μου. Ήξερα πλέον ότι μετά από τόσα χρόνια δεν θα μπορούσα να της ξαναμιλήσω όπως την προηγούμενη φορά…
Μια στιγμή η οποία με συντροφεύει αφού έχει μείνει ανεξίτηλη στο μυαλό μου μέχρι και σήμερα. Η θύμηση της μου φέρνει μια πικρία ειδικά από την στιγμή που λίγο μετά από αυτό η μικροκαμωμένη αυτή γιαγιάκα έφυγε. Έφυγε από τον κόσμο χωρίς να ξέρει κανέναν μας.
