Γράφει ο Ο. Χ.
«Κάποτε, […] όσο και να προσπαθώ, οι λέξεις απλά δε μου βγαίνουν»
Όταν γράφω, ξεχνάω τη μοναξιά και τα προβλήματά μου ξεκινώντας έναν νοητό διάλογο με τον εαυτό μου. Από εκεί βρίσκω κίνητρο και παίρνω ώθηση να εκφραστώ και να ξεδιπλώσω τις σκέψεις μου.
Η ψυχολογική διάθεση, στην οποία μπορεί να βρίσκομαι και το πώς αυτή αντανακλά στον αναγνώστη, με επηρεάζει σημαντικά. Ανάλογα με το τί αισθάνομαι προσπαθώ να συντάξω το θέμα μου και να το αποτυπώσω στο χαρτί. Κάποιες φορές το αποτέλεσμα είναι πρόσχαρο, χιουμοριστικό, μετρημένο και κάποιες άλλες θλιβερό και ακατανόητο. Κάποτε, όσο και να προσπαθώ, όσο και να πιέζομαι, οι λέξεις απλά δε μου βγαίνουν.
Να γράψω για το παρελθόν και για τα δύσκολα χρόνια ή για τα χαρούμενα; Ναι, ξέρω πως οι περισσότεροι θέλουν να μιλώ μόνο για τα ευχάριστα. Μα καλώς ή κακώς αυτά θα μου πάρουν τον λιγότερο χρόνο.
Όταν τελειώνω το γράψιμο, τα συναισθήματά μου είναι ανάμεικτα. Νιώθω κυρίως το αίσθημα της δημιουργικότητας να με περικλείει και να γεμίζει το εγώ μου.
Όμως αυτό δεν κρατάει για πολύ. Η μοναξιά, δυστυχώς, με επισκέπτεται και πάλι.
