Γράφει ο Κ. Σ.
«Τί ιδιαίτερο συναίσθημα η αγάπη! Όσο τη μοιράζεις, τόσο αυτή διαχέεται και αναπληρώνει το κενό που υπάρχει μέσα σου»…
Είναι πολύ δύσκολο να ορίσουμε την αγάπη. Οι πρώτες λέξεις που έρχονται στο μυαλό μας είναι η αλληλεγγύη, ο αλτρουισμός και η ενσυναίσθηση. Μα θα ήταν πιο ορθό ίσως να την περιγράψουμε. Αντί να ρωτήσουμε, «τί είναι η αγάπη» ίσως θα έπρεπε να αναλογιστούμε, «τί συμβαίνει αλήθεια, όταν αγαπάμε»;
Αρχικά, η αγάπη αποδεικνύεται με λόγια και με πράξεις προσφοράς. Με το να καταθέτουμε όλο μας το είναι για τον συνάνθρωπο σε εύκολες ή δύσκολες στιγμές, όπως για παράδειγμα μια ασθένεια ή μια κακή συγκυρία. Όταν αγαπάμε χρειάζεται μερικές φορές να κάνουμε το ανέλπιστο, να αφήσουμε στην άκρη τον εαυτό μας. Η αγάπη δεν είναι άλλωστε συναίσθημα εγωιστικό. Για να σταθούμε δίπλα σε κάποιον, οφείλουμε πρώτα να αφουγκραστούμε τις δικές του ανάγκες χωρίς διάθεση να τον κρίνουμε.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πρόκληση από το να δείξουμε αγάπη προς τον εχθρό. Λίγες είναι οι γνήσιες ψυχές που βρίσκουν τη δύναμη για κάτι τόσο αξιοθαύμαστο. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που μπορούν να συγχωρήσουν και να αποδεχτούν ξανά απ’ την αρχή, όσο κι αν έχουν πληγωθεί οι ίδιοι.
Άραγε εμείς πού μπορούμε να βρούμε την αγάπη; Πώς γίνεται να τη βιώσουμε; Η οικογένεια, οι φίλοι, οι συγγενείς σίγουρα αποτελούν το καταφύγιό μας. Εάν ξεφύγουμε όμως από τα πλαίσια ασφαλείας μας, θα δούμε ότι η αγάπη βρίσκεται παντού. Μπορεί να είναι το ενδιαφέρον που δείχνει ο δάσκαλος στον μαθητή, ο γιατρός στον ασθενή ή ακόμα και κάποιος άγνωστος που θα μας χαμογελάσει, ενώ περπατούμε αμέριμνοι.
Τί ιδιαίτερο συναίσθημα η αγάπη! Όσο τη μοιράζεις, τόσο αυτή διαχέεται και αναπληρώνει το κενό που υπάρχει μέσα σου. Μία καλή πράξη για κάποιον κατατρεγμένο μοιάζει το πιο όμορφο πράγμα του κόσμου. Δεν υπάρχει τίποτα που να ολοκληρώνει και να εξευγενίζει τον άνθρωπο περισσότερο από τη σύναψη δεσμών αγάπης. Γι’ αυτό, ας απλώσουμε το χέρι κι ας δώσουμε ό,τι μπορούμε από εμάς χωρίς να περιμένουμε για μια φορά αντάλλαγμα.
