Κείμενο του Κ. Σ.
Γιατί κάνουμε διακρίσεις στη ζωή μας; Κάποιοι που ανήκουν στο χώρο του θεάματος και σε εκείνο των επιστημών απολαμβάνουν την αναγνώριση από το κοινό μιας και έχουν φτιάξει γύρω τους ένα προστατευτικό κουκούλι που τους προασπίζει από τα κακώς κείμενα και παραμένουν στο απυρόβλητο.
Υπάρχουν όμως και κάποιοι που δεν είναι ακόμα αναγνωρισμένοι χωρίς να έχουν επιτύχει τους υψηλούς στόχους τους.
Γιατί όμως κάνουμε διακρίσεις; Ίσως γιατί κάποιοι τις αξίζουν, προσπαθούν πολύ, είτε που είναι εντέχνως πιο αξιόλογοι. Όμως στην ανθρώπινη αντίληψη ανιχνεύεται κάτι που λέγεται προκατάληψη. Όταν δεν γνωρίζουμε κάποιον, ακόμα και αν είναι άξιος και σοβαρός στον τομέα του δεν του απονέμουμε τα εύσημα είτε από αδιαφορία, είτε από ανασφάλεια, είτε από έλλειψη εμπιστοσύνης στο πρόσωπο αυτό.
Από την άλλη πλευρά, στο χώρο του θεάματος χρειάζεται και λίγο τύχη για να αναδειχθεί κάποιος, αν βρεθούν οι σωστοί μεσάζοντες ώστε να ανακαλυφθεί εγκαίρως το ταλέντο του στηριζόμενος σε ένα project οικονομικό.
Είναι όμως αναγκαίο να μη βάζουμε ταμπέλες, να αξιολογούμε τους ανθρώπους από το ενδότερο περιεχόμενο και όχι από την εξωτερική εικόνα ώστε να είμαστε δίκαιοι και αμερόληπτοι. Χρειάζεται να υπάρχουν ίσες ευκαιρίες για όλους ανεξαιρέτως και να αναδειχθούν οι καλύτεροι.
Αλλά και ακόμη αν με κάποιο τρόπο έχουμε αποκρύψει τη πραγματικότητα ενός μεγάλου μουσικού, παραδείγματος χάριν ενός βιολιστή, αν τον τοποθετούσαμε σε κάποια γωνιά στο μετρό της πόλης, λίγοι θα ήταν εκείνοι που θα του έδιναν προσοχή, κάτι που δεν θα γινόταν αν ήξεραν ποιος πραγματικά είναι.
Εδώ έχουμε αυτό που προ είπαμε. Δηλαδή την προκατάληψη, κάτι που σκοτώνει το ανθρώπινο ταλέντο και οδηγεί σε μονομέρεια. Ας προσπαθήσουμε να γίνουμε λοιπόν δίκαιοι.
*Το κείμενο γράφτηκε έπειτα από την προβολή του κοινωνικού πειράματος με το βιολιστή στο μετρό.
