Κείμενο του Νίκου Κονδύλη.
Είμαι ο παράφρων σε ένα παγκόσμιο εγκλεισμό στην κλινική για να υποστεί κατατονία .
Περνάω την μέρα μου σαν το πατέρα έξω από το μαιευτήριο που περιμένει να σωθεί ή το παιδί ή η μάνα
Ξυπνάω ,πίνω καφέ σαν τελετουργία, και…….τίποτα
μετά δεν υπάρχει σκέψη, ίχνος δραστηριότητας στο κεφάλι,
είμαι ένα αντικείμενο όπως το τασάκι ξεχειλισμένο από αποτσίγαρα και στάχτη.
Μαγειρεύω, τρώω το άγχος μου για την μοίρα μου, τι μου έχει φυλαγμένο;
Στέλνω ειδοποίηση ότι θα βγω έξω, όχι, όχι δεν την στέλνω στην μάνα μου
αλλά στο φεουδάρχη και μου δίνει την άδεια αλλά να μην αργήσω αλλιώς θα έχει τιμωρία.
Και έξω θα φοράς φίμωτρο γιατί δαγκώνεις με την γλώσσα κατά της δημικρανίας της χώρας.
Ήρθαν λοιπόν οι βάρβαροι του Καβάφη να μας δώσουν την λύση της πολιτείας.
Να φοβάσαι τον αόρατο εχθρό που είναι κοινός για όλους τους λαούς, για όλες τις κυβερνήσεις και έτσι υπάκουα και χωρίς κλαψούρισμα θα γεννηθεί το μωρό του μέλλοντος .
Κλεισμένοι μέσα στο σπίτι να περιμένουμε να γεννηθεί μια άλλη εποχή, η εποχή του Όργουελ 1984.
Χαρήκαμε αρχικώς με το να καθόμαστε, άλλωστε ο καναπές είναι πάντα βολικός, νιώθεις ασφάλεια λες και είναι το εμβόλιο για τον covid 19.
Eίδε ο γονιός το παιδί του και ο άντρας την γυναίκα του, έχοντας ελεύθερο χρόνο, είδε και το παιδί το παιχνίδι.
Είμαι το άγριο πουλί που προσγειώθηκε στο δρόμο της πόλης, το αγριόχορτο στα τσιμέντα.
