Γράφει ο Ο. Χ. , μέλος της ομάδας περιοδικού.
Είναι μέρες που πατάω γερά, είναι μέρες που νιώθω πως πεθαίνω. Όταν είμαι στα κάτω μου βρέχει και ρίχνει χαλάζι, όταν είμαι στα πάνω μου ο ήλιος είναι λαμπερός σαν χάδι. Όταν η ψύχη μου βαριανασαίνει τα ποδιά μου πονούν, όταν νιώθω ανάλαφρος τα ποδιά μου τα νιώθω να πετούν. Όταν είμαι χαμένος στις σκέψεις μου το μυαλό μου παίζει άσχημα παιχνίδια, όταν είναι καθαρό είναι που σκέφτομαι ότι ωραία είναι η ζωή και όχι μια παγίδα. Είναι κάτι νύχτες που δεν βρίσκω να προφυλαχτώ από το σκοτάδι, ψάχνω για λίγο φως να περάσω από το στενό δρόμο το βραδύ. Είναι κάτι μέρες που ψάχνω για λίγη σκιά μα ο ήλιος με καίει ανελέητα. Είναι ο ήλιος κάτι άλλες που με κάνει να νιώθω τη ζεστή του αγκαλιά. Και συνεχίζω να περπατώ και προχωρώ με το κεφάλι ψηλά και ας νιώθω άσχημα, αφού μπορώ να το κρύψω.
