Μέλη του Συλλόγου, άνθρωποι που στην πλειοψηφία τους έχουν βιώσει την απομόνωση ως ένα σύμπτωμα της ασθένειας τους, μας δείχνουν το δρόμο και τη δική τους οπτική για τον υποχρεωτικό κατ’ οίκον περιορισμό.
Ακολουθεί κείμενο από τον Χ.Ο, μέλος του συλλόγου.
Η λεπτή γραμμή που υπάρχει μεταξύ υγιούς και ασθενούς μπορεί να σπάσει με κάθε λάθος κίνηση πόσο μάλλον στην προκειμένη περίπτωση όπου ο κορωνοιός παραμονεύει παντού και η αστάθεια μας κυριεύει.
Κάποιες μέρες, θα έλεγε κάνεις πως όλο αυτό μοιάζει με ταινία επιστημονικής φαντασίας όπου σεναριογράφοι είμαστε όλοι εμείς ενώ κεντρικούς πρωταγωνιστές έχουμε την κυβέρνηση, τους πολιτικούς, τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό. Όλοι οι υπόλοιποι ωστόσο ελέγχουμε την έκβαση των φερόμενων ως πρωταγωνιστών .
Θα αναγκαστούμε να μείνουμε στα σπίτια μας και μόνο σε περιπτώσεις ανάγκης μικρής ή μεγάλης μπορούμε να βγούμε “δίνοντας τον λόγο” στην υπηρεσία ελέγχου κίνησης των πολιτών. Θα πάμε στο γιατρό μας, στο φαρμακείο, σε δημόσιες υπηρεσίες, στη τράπεζα, στο Supermarket. Τον υπόλοιπο χρόνο θα τον περάσουμε στο σπίτι μας οργανώνοντας και αξιοποιώντας τον άπλετο χρόνο μας, αναλόγως τα ενδιαφέροντά μας και τα άλλα που δεν μας δόθηκε η ευκαιρία να κάνουμε μέχρι τώρα, ας κάνουμε μια αρχή.
Θα σκεφθούμε πως μπορούμε να αναδείξουμε αυτή τη κατάσταση εποικοδομητικά και να δούμε τα ‘καλά’ της απομόνωσης όσο γίνεται καλύτερα.
Το βασικό είναι να κρατήσουμε τον εαυτό μας ψυχικά και σωματικά σε καλή κατάσταση, κάνοντας ένα πλάνο για την πρόοδο πάνω σ’ αυτό.
Μέσα από την δική μου ρουτίνα θα προσπαθήσω να δώσω ερεθίσματα και για το δικό σας καθημερινό πρόγραμμα . Το πρωί σηκωνόμαστε νωρίς τρώγοντας το πρωινό μας, και συγκεκριμένα για τον εαυτό μου αν δεν εχω κάποια υποχρέωση θα κάτσω μετά να πιω ενα καφέ και θα ακούσω μουσική. Αργότερα θα μπω για λίγο στο ίντερνετ και σειρά έχει να μαγειρέψω, οι καταστάσεις ωστόσο απαιτούν υγιεινό φαγητό. Έτσι περνάει η ώρα δημιουργικά. Αργότερα δίνω χρόνο στον εαυτό μου για ανάπαυση. Η σκέψη που έρχεται, είναι πως θα ήθελα να πάω στους συγγενείς μου τα απογεύματα, αλλά σκέφτομαι μήπως τυχών (μιας και δεν το ξέρω) τους κολλήσω, και δεν θα το ήθελα ποτέ αυτό. Έτσι το πλάνο λέει πως το απόγευμα θα πάω να κάνω ποδήλατο ή θα περπατήσω και μετά στο supermarket για τα αναγκαία ψώνια. άλλες φορές μπορεί να πάω με κάποιον φίλο για καφέ σε ένα παγκάκι. Είναι κι αυτός ένας τρόπος που βοηθάει, να έχεις μια παρέα επικοινωνώντας με τον έξω κόσμο. Το βράδυ καλώς ή κακώς θα δω τηλεόραση με ειδήσεις και όλη αυτή τη κατάσταση που συμβαίνει στον κόσμο και μας έχει επηρεάσει αρνητικά τόσο πολύ.
Στις μικρές ιστορίες καθημερινής επιβίωσης συχνά με πιάνει το αίσθημα του εγκλεισμού του περιορισμού, του να μη είμαι ελεύθερος όπως και πρώτα. Μέσα σε όλα αυτά τα αρνητικά που σίγουρα συμβαίνουν γύρω μας, μικρές λάμψεις ευτυχίας, όπως ότι έκοψα το κάπνισμα μιας και είναι μεγάλος ο κίνδυνος σε περίπτωση που μολυνθώ είναι αυτά που μου δίνουν δύναμη για το παρακάτω. Είναι ανάγκη το μυαλό να βγάλει τις κακές σκέψεις και να κάνουμε υπομονή, κουράγιο αφού δεν γίνεται διαφορετικά. Μετά από όλο αυτό, η πολυκοσμία και το κυκλοφοριακό φαντάζομαι δεν θα μας πειράζει καθόλου για πολύ καιρό!
