Παρακάτω παρατίθεται απόσπασμα κειμένου μέλους του ΣΟΨΥ Πάτρας και κάτοικος προστατευόμενου διαμερίσματος, από την περίοδο του covid 19, μιας μέρας με ήπιο πυρετό.
Κείμενο της Α.Μ, μέλος της ομάδας περιοδικού.
«Σκέφτηκα, αν βγω θα έχω βιώσει όλα αυτά που βιώνει μια ολόκληρη κοινωνία, μια ολόκληρη χώρα, ποια θα είναι τα αποτελέσματα; Ποια θα είναι η επομένη μέρα, ποιες θα είναι οι κοινωνικές σχέσεις; Μένω σε ανοιχτή δομή σε προστατευόμενο διαμέρισμα, είμαστε συνολικά 4 άτομα. Από τότε που εμφανίστηκε ο κορονοιος, μετράμε την θερμοκρασία μας 3 φορές την μέρα, και την καταγράφουμε σε πινάκα ώστε να μην ξεφύγει κάτι. Εκείνη την Κυριακή το μεσημέρι μετρήθηκα 3 φορές και το θερμόμετρο σταθερό στο 37,2, τηλεφώνησα στον ξενώνα ώστε να μου δοθούν οδηγίες. Έπρεπε να μείνω στο δωμάτιο μου, με ανοιχτή την μπαλκονόπορτα αλλά κλειστή την πόρτα που επικοινωνεί με το υπόλοιπο σπίτι. Στο διαμέρισμα έχουμε δυο μπάνια, και από εδώ και περά θα είχα το ένα μόνο δικό μου και οι άλλοι 3 το άλλο. Την επομένη μέρα το πρωί θα μου έφερναν και δικό μου ξεχωριστό θερμόμετρο, και θα μου πάρουν και αίμα για να με εξετάσουν λένε. Κλεισμένη μονή στην κρεβατοκάμαρα μου ένιωθα μοναξιά φόβο αγωνία, έπλαθα τα χειρότερα με το μυαλό μου, καθώς έχω υποκείμενα νοσήματα. Οι συγκάτοικοι μου έξω από την πόρτα με συμβούλευαν να πάρω Depon, τους απάντησα πως δεν χρειάζομαι καμουφλάζ. Αν κόλλησα πρέπει να αρχίσει η θεραπεία το συντομότερο δυνατό. Θετική στον ιό με αντιπυρετικά, τι θεραπεία είναι αυτή άραγε; Ευτυχώς η τεχνολογία με κρατούσε σε επαφή με τον έξω κόσμο, δεν μαρτύρησα όμως σε κανέναν την κατάσταση μου. Όσα άτομα νοσήσουν από τον ιό και μπουν σε καραντίνα νιώθουν το στίγμα του κοινωνικά αποκλειόμενου, του περιθωριακού ατόμου, που ενώ έχουν μόλις 1,5 μετρό απόσταση από τον κόσμο, χωράει η προκατάληψη. Είχα προσαρμοστεί στην ιδέα ότι μπορεί να μου συμβαίνει, μια ξαφνική επιδείνωση και θα έρθει το ΕΚΑΒ με τους νοσοκόμους, ντυμένοι με λεύκες στολές θα με μετέφεραν στο Ρίο που θα έμενα για τις επόμενες 20-30 ημέρες και αν υπάρξει επιπλοκή; ίσως τότε διασωλήνωθω , ίσως τότε να πεθάνω. Όλοι θέλουν αυτές τις στιγμές να αποχαιρετήσουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, τους φίλους τους, τα παιδιά, τους γονείς. Δεν μπορούν όμως, είναι τραγικό! Το επόμενο βράδυ και ενώ ο πυρετός είχε υποχωρήσει για όλη την προηγούμενη μέρα, ρώτησα αν μπορώ να πάω και εγώ στο σαλόνι με τους άλλους. Ήταν μια τυπική νύχτα, οι συγκάτοικοι συζητούσαν για τις εξελίξεις στις ειδήσεις. Βγήκα ντυμένη με μάσκα γάντια προσεκτικά και κάθισα μονή σε μια γωνία μακριά από τους άλλους, εκείνο το βράδυ δεν μιλήσαμε πολύ. Το τελευταίο πρωί της μικρής καραντίνας μου, με επισκέφτηκε μια νοσηλεύτρια, που μου είπε πως μεταξύ άλλων μπορώ να επιστρέψω στην ζωή μου, οι μετρήσεις μου ήταν φυσιολογικές . Αργότερα την ιδία μέρα μου τηλεφώνησε η ψυχολόγος του κέντρου να με ρωτήσει πως αισθάνομαι για το άγχος που πέρασα τις τελευταίες μέρες. Της απάντησα πως είμαι καλά, κι πως όλα πέρασαν, οι σκέψεις ο φόβος όλα! Είχε απλώς κολλήσει το θερμόμετρο.»
