Κείμενο του Αρβανιτάκη Χρήστου.
Άνοιξη 1985. Είμαι φαντάρος στην αεροπορία στην 116 Π.Μ στον Άραξο. Εκεί έτυχε να γνωρίσω ένα παλικάρι λίγο διαφορετικό από τα άλλα. Θυμάμαι που φορούσε ζιβάγκο και από πάνω φόρμα με τα μανίκια μέχρι κάτω πάντα. Το κεφάλι του σκυφτό, μιλούσε λίγο και μονολεκτικά. Όλοι είπαμε ότι μάλλον έχει κάποια δυσκολία νοητικής φύσεως. Δεν τον βλέπαμε ποτέ να κάνει μπάνιο ή να ξεντύνεται. Όλα τα έκανε τη νύχτα.
Κάποιοι τον πείραζαν λίγο ή πολύ. Κάποιοι άλλοι, ανάμεσά τους κι εγώ, είχαμε καταλάβει ότι κάτι γίνεται και τον μισοπροστατεύαμε. Ένα πρωινό στην αναφορά, με κάλεσε ο Μοίραρχος μαζί με άλλους δύο στο γραφείο του. Κάτι είχε συμβεί το προηγούμενο βράδυ και πράγματι, θυμήθηκα ότι είχαμε ενοχλήσει το παλικάρι. Οι δύο πρώτοι σκέφτηκαν κάποιες δικαιολογίες αλλά ο Μοίραρχος τους έδωσε 5 μέρες φυλακή. Όταν ήρθε η σειρά μου, ο Μοίραρχος με ρώτησε γιατί απείλησα τον συνάδελφο. Ναι, τον είχα απειλήσει. Όμως αυτό το έκανα για να τον βοηθήσω να αντιδράσει με κάποιον τρόπο, ώστε να μην τον ενοχλούν. Μάλιστα είχα μαλώσει τότε με κάποιους που τον πείραζαν.
Ο Μοίραρχος αφού σκέφτηκε για λίγο, μου εμπιστεύτηκε το μυστικό του παιδιού και μου ανέθεσε να τον προσέχω. Η αλήθεια ήταν ότι έπασχε από κάποια σπάνια ασθένεια στο σώμα και έπρεπε να πάρει απολυτήριο και να φύγει στο εξωτερικό για θεραπεία.
Έτσι και έγινε. Για όσο ήμουν στη μονάδα μαζί με κάτι φίλους που γνώριζαν, βοηθήσαμε όλοι και τον πήραμε υπό την προστασία μας. Όταν απολύθηκα, τον άφησα πίσω. Εύχομαι σήμερα να είναι καλά και θεραπευμένος. Είχα πονέσει πολύ τότε, γιατί το παιδί πάλευε και δεν του άξιζε αυτή η άσχημη συμπεριφορά.
