Κείμενο του Κ. Σ.
Περπατώ στο δρόμο και νιώθω θλιμμένος. Κάποια προβλήματα δεν με αφήνουν να ηρεμήσω και να χαρώ. Οι δυσκολίες είναι πολλές στην κοινωνία και στις σχέσεις μας γενικότερα. Προβλήματα στην ζωή μας, στην οικογένεια, στην εργασία, στο σχολείο. Κλεινόμαστε μέσα μας, δυσφορούμε, δυσανασχετούμε και καταθλιβόμαστε. Κάποιες φορές σκέφτομαι πως είναι απαραίτητο να ανοίξουμε τα φτερά μας και να πετάξουμε με ανιδιοτέλεια και δύναμη. Αν πάλι αυτό δεν γίνεται ας προτρέξουμε στους γιατρούς και τους ψυχολόγους. Όπως η σωματική έτσι και η ψυχική νόσος έχουν ανάγκη τον ειδικό τους. Κάτι που δεν συστήνουν οι γιατροί αλλά που εμένα τουλάχιστον με βοηθάει είναι οι περίπατοι. Όταν είμαστε απορροφημένοι στις σκέψεις μας ή έχουμε έντονο ψυχικό άγχος μπορούμε πάντοτε να πάμε μια βόλτα. Τότε ίσως η θλίψη μας, η βαθιά και ασήκωτη μαγικά σχεδόν να μικρύνει.
Υπάρχουν πάντοτε μέρες πιο λαμπερές, μέρες με μεγάλη αυτοπεποίθηση και φιλοδοξία. Σε αυτές τις μέρες υπάρχουν δυνάμεις έτοιμες να ανοίξουν πόρτες για το μέλλον. Είναι σημαντικό αυτή η βεβαιότητα να μη κάνει τον άνθρωπο αλαζόνα και κομπορρήμονα. Στη ζωή συνήθως ο ισχυρότερος επικρατεί και διαφεντεύει τους ασθενέστερους.
Για να έχουμε μια υγιής κοινωνία πρέπει να δείχνουμε αγάπη και αλληλεγγύη σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, μοιράζοντας τα συναισθήματα ανιδιοτελώς σε όλους τους συνανθρώπους μας. Ας αδράξουμε όλα τα στοιχεία που μας κάνουν ήρεμους και περισσότερο ώριμους. Τέλος ας προσπαθήσουμε να κινηθούμε στο μέλλον με χαμόγελο και αισιοδοξία, γινόμενοι σοφότεροι.
