Κείμενο του Αρβανιτάκη Χρήστου.
Ζούμε σε μια εποχή που έχουμε προοδεύσει πολύ. Έχουμε εκπολιτιστεί, έχουμε μορφωθεί, έχουμε κάνει τη ζωή μας πιο εύκολη, άνετη και ευχάριστη. Μέσα σε αυτό το όμορφο κλίμα οι αλλαγές αυτές μας βοήθησαν να αναπτύξουμε και συνήθειες όχι κοινωνικά αποδεκτές. Μία από αυτές είναι η βία. Η βία είναι οι ενέργειες και οι πράξεις που κάνει κάποιος σε κάποιον άλλο για να του στερήσει με οποιοδήποτε τρόπο την ελευθερία, σωματική ή λεκτική. Η βία έχει πολλές μορφές. Μερικές εκφράζονται με πολέμους, τις δολοφονίες, την σεξιστική βία, την κακοποίηση παιδιών και ενήλικων κ. α. Η πιο οδυνηρή, κατά την γνώμη μου, κατάπτυστη μορφή είναι η ενδοοικογενειακή βία.
Μέσα σε λίγα λεπτά σε μια κτηνώδη βία μπορεί κάποιος να ασκεί μαζί πολλαπλές μορφές βίας όπως λεκτική, ψυχολογική και ταυτόχρονα κοινωνική συμπεριφορά φόβου και τρόμου. Ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι πως η βία φέρνει βία όπως είναι οι βεντέτες.
Δυστυχώς τα θύματα δεν μιλούν εύκολα με αποτέλεσμα να γίνονται άνθρωποι ζωντανοί που κατά βάθος είναι νεκροί. Οι νόμοι δεν φαίνονται να είναι αρκετοί ενώ συμβαίνουν σημεία και τέρατα. Ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι πως οι θύτες επαναλαμβάνουν τις πράξεις τους και πως όσο και να προχωράμε η βία θα συνεχίσει να υπάρχει.
