Κείμενο του Γ. A.
Οι γιορτές μοιάζουν σαν όαση σε γκρίζο τοπίο. Είναι ένα διάλειμμα από την πεζή καθημερινότητα. Αν δεν υπήρχαν, η ζωή θα ήταν μίζερη και βαρετή. Οι άνθρωποι στις γιορτές χαίρονται, διασκεδάζουν, γλεντούν. Ξεχνούν τα προβλήματά τους. Έρχονται σε επαφή, σε επικοινωνία με την συντροφικότητα. Ανταλλάσσουν ευχές και σκέφτονται αισιόδοξα. Είθισται να έχουν θετική διάθεση και όρεξη για ζωή με αποτέλεσμα, τα προβλήματα να περνούν σε δεύτερη μοίρα. Τίποτα όμως δεν κρατάει για πάντα. Το πώς βιώνουμε τον χώρο, το χρόνο, τη ζωή, έχει να κάνει με τα συναισθήματά μας, με τις ευχάριστες και τις δύσκολες στιγμές.
Πάντα υπάρχουν δύσκολες περίοδοι στη ζωή μας. Μια από αυτές είναι και η πανδημία. Οι γιορτές σε καιρό πανδημίας, είναι αρκετά μονότονες και μελαγχολικές, στερούνται ζωντάνιας και συντροφικότητας. Γεμάτες ψυχικό και συναισθηματικό πόνο. Κανείς δεν έχει όρεξη για γλέντι, για χαρά, για διασκέδαση. Όλα φαίνονται απαισιόδοξα, μηδαμινά, μάταια και σκοτεινά. Οι άνθρωποι βρίσκονται μπροστά σε ένα μεγάλο αδιέξοδο, μοιάζει σα να τους κρατά εγκλωβισμένους και έτσι να σβήνει το πάθος για ζωή. Σα ντόμινο νοσούν οι άνθρωποι ο ένας μετά τον άλλον. Χιλιάδες φέρετρα «στολίζουν» τις γιορτές! Τίποτα δεν θυμίζει τους παλιούς καλούς καιρούς. Ο φόβος βασιλεύει στις ψυχές των ανθρώπων.
Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν σημάδια αισιοδοξίας. Οι γιορτές εν καιρώ πανδημίας, είναι μια ευκαιρία να επαναπροσδιορίσουμε τον εαυτό μας, πάνω σε νέα δεδομένα. Είναι μια ευκαιρία για σκέψη και περισυλλογή, για στοχασμό και ανασυγκρότηση. Ο άνθρωπος είναι ένα ζώο προσαρμοστικό. Τα έχει καταφέρει σε πολύ δυσκολότερες συνθήκες. Ζει, επιβιώνει και μεγαλουργεί. Εξάλλου η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία!
