Γράφουν η Ψυχολόγος του κέντρου ημέρας Κακολύρη Κωνσταντίνα & η Βοηθός Εργοθεραπευτή Πολυταρίδου Ελίνα.
Η τέχνη του θεάτρου έχει οφέλη όσον αφορά την αυτοεκτίμηση, την αυτοπεποίθηση, τις κοινωνικές δεξιότητες, την καλύτερη διάθεση καθώς και τη μείωση του άγχους. Το βασικότερο στοιχείο, ωστόσο ,είναι η συμμετοχή του ατόμου σε δραστηριότητες σε ομαδικό επίπεδο. Ακόμα κι αν κάποιος υποφέρει από ένα πρόβλημα ψυχικής υγείας, το θέατρο μπορεί να γίνει ο μηχανισμός μέσω του οποίου θα μπορέσει να εξερευνήσει και να συμμετέχει ως ενεργό κομμάτι της κοινωνίας (Λέτσιος, 2001). Για έναν άνθρωπο που το ψυχικό πρόβλημα τείνει να διαταράσσει την σχέση του με τους άλλους και τον εαυτό του, η πρακτική αυτή γίνεται ίσως ένας από τους τρόπους ώστε να συνδεθεί ξανά με το υγιές κομμάτι του και μπορεί να τον βοηθήσει να γίνει πιο ανθεκτικός απέναντι στην ασθένεια και τις δυσκολίες που προκύπτουν (Ηλιάδη, 2006).
Πρόθεση των θεραπευτών – εμψυχωτών είναι η ανάδειξη της τέχνης ως μέσο έκφρασης συναισθημάτων, κινήτρων, επιθυμιών και αναμνήσεων, ως αφορμή επικοινωνίας, από τη φαντασία στη πραγματικότητα (Τζανάκης, Τσούρτου, 2007). Στο Σύλλογο μας πάντα προσπαθούμε να συμπεριλάβουμε καλλιτεχνικές δραστηριότητες που έχουν να κάνουν με το θέατρο, τη ζωγραφική και τη μουσική με στόχο την ψυχοκοινωνική αποκατάσταση των ανθρώπων με χρόνια προβλήματα ψυχικής υγείας. Ως εκ τούτου, δημιουργήθηκε ο θίασος μας που αποτελούταν από 15 άτομα.
Όλοι τους δούλεψαν σκληρά και επίμονα αφού ο χρόνος που είχαμε στη διάθεσή μας ήταν ελάχιστος. Οι δυσκολίες στη συνέπεια, τη συγκέντρωση αλλά και στη μνήμη, που παρουσιάζουν οι άνθρωποι μας ξεπεράστηκαν με ισχυρή θέληση και υπομονή. Οι πρόβες ήταν δίωρες και καθημερινές όμως αυτό δεν απασχόλησε διόλου τα παιδιά, διότι όσο πλησιάζαμε προς την παράσταση τόσο φούντωνε και η χαρά.
Σας παραθέτουμε παρακάτω κάποια σχόλια των μελών της θεατρικής ομάδας:
«με το θεατρικό ένιωσα ότι μπορώ, ότι δε διαφέρω από τους άλλους»,
«είμαι περήφανη που είμαι στο ΣΟΨΥ και περήφανη για τα παιδιά που πήραν μέρος στην παράσταση»,
«εμένα μου άρεσε πάρα πολύ και με γέμισε αυτοπεποίθηση».
Μέσα από την αλληλεπίδραση των μελών και εμψυχωτών σχηματίζεται μια απελευθερωτική σχέση, όπου το μέλος δε προσεγγίζεται απρόσωπα, ως δείγμα μιας ψυχικής νόσου, ως περίπτωση, αλλά ως ένα εξελισσόμενο υποκείμενο (Τζανάκης, Τσούρτου, 2007). Το εν λόγω θεατρικό έργο αποτέλεσε μία ευκαιρία για θεραπευτές και θεραπευόμενους να εξελιχθούν… εξάλλου όπως αναφέρει ο Ben Okri στο “Birds of Heaven” (1996): «Είναι εύκολο να ξεχάσουμε πόσο ισχυρές είναι οι ιστορίες. Κάνουν τη δουλειά τους σιωπηλά, αόρατα. Δουλεύουν το εσωτερικό υλικό του μυαλού και του εαυτού. Γίνονται κομμάτι σου ενώ παράλληλα σε αλλάζουν. Να προσέχεις τις ιστορίες που διαβάζεις ή αφηγείσαι: διακριτικά, μέσα στη νύχτα, κάτω από τα επίπεδα συνειδητότητας, αλλάζουν τον κόσμο σου».
Βιβλιογραφία:
Λέτσιος, Κ. (2001). Οι κυριότερες μέθοδοι και τεχνικές της ψυχοδραματικής πρακτικής. Στο βιβλίο: Λέτσιος, Κ. To ψυχόδραμα. Η επιστήμη της ομάδας στην ψυχοθεραπευτική προοπτική. Αθήνα: Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα.
Τζανάκης Μ. & Τσούρτου Β. (2007).Τέχνη και ψυχιατρική. ΕΠΕΚΕΙΝΑ Focus On Health, Αθήνα-Χανιά 2007,
Ηλιάδη, Κ. Α. (2006). Ματιά. Ανάκτηση Αύγουστος 7, 2015, από http://www.matia.gr/
